مدح و ولادت پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم
امشب زمین کند به سماوات سروری امشب نـسیـم مکّـه کـند روح پـروری امشب به دور مکّه مه و مهر و اختران از زهره تا زحل همه گـشتند مشتری امشب زخاک رفته بر افلاک موج نور امشب به عرش، فرش زند کوس برتری آمـد خـلـیـل بـت شـکـنِ دهـر بـا تـبـر افـتـاده لـرزه بـر تـن بـت هـای آذری بت های کعـبه نغمۀ تهـلیـلشان به لب احجار مکّه کرده به تقـدیس گـوهری نوشیـروان! ز کـنکـرۀ قصر خویشتن بـشنـو سـرود مـعـدلت و دادگـسـتـری دریای ساوه، رود سماوه شدند خشک حیرت برند هر دو به اسـرار دیگری تـاج شـرف نـهـاده خـدا بر سـر بـشـر افتاده شور در ملک و حوری و پری مسدود شد به روی شیاطین، ره سپهر از کاهـنان گرفـته شده عـلـم ساحـری آتشکده خموش و بتان سرنگون به خاک افـتاده نـطـق پـادشهـان از سخـنـوری مرد و زن و فقیر و غنی کوچک و بزرگ خـوانـنـد عـاشـقـانـه ســرود بـرابـری بـایـد دهـند یـکـسـره قـوم و قـبـیـله‌هـا بر دست یکدیگـر هـمه دست برادری محـشر نگـشتـه، واقـعـۀ محـشـر آمده ملک وجـود پر شده ز آیات محـشری رازی است بس شگفت زآیات سرمدی سرّی است بس عجیب زگفتار داوری بـاور کـنـید نـور عـدالت دمـیـده است بـاور کـنـید طـی شده دور ستـمگـری بـاور کـنـید مـژدۀ مـیـلاد احـمـد است بـاور کـنـید عـیـد بـزرگ محـمّد است اعیادِ خلق دیگر و این عید، دیگر است بـاور کـنـید عـیـد خـداونـد اکـبر است آئـیــنـۀ جـمـال نــبــی را نـگـه کـنـیـد آئـیـنـۀ جـمـال خـداونـد مـنـظـر اسـت بی جـبـرئـیـل بانگ خـداونـد بـشنـوید زیرا خدا به وصف نبی مدح گستر است زیـبـاتـریـن کـلام الـهـی درود اوسـت کز هر چه بگذری سخن دوست خوشتر است از کاخ های سرخ یمن تا قـصور شام بـا نـور آن جـمـال مـنـوّر مـنوّر است ای آمنه، عـزیز تو نامش محـمّـد است نامش محمّد است و محمّد پیمبر است ای آمـنـه محـمّـد تـو فـخـر انـبـیـاست دستش ببوس کز همه پیغمبران سر است از خالـق و مـلائـکـه و کـلّ کـائـنـات بر ماه عارضش صلوات مکرّر است این آفتاب کشور دل، نور او علی است این جانِ جان و جان گرامیش حیدر است این بحرِ رحمتی است ز عالم وسیع تر دُرّ گرانبهای چنین بحر، کـوثـر است این است آنکه یک نفس روح بخش او با طاعـت تـمـام خـلایـق بـرابـر است پـای غـلام درگـه او بر فـراز عـرش دست وصیّ او به سر اهل محشر است این اولیّـن تـجـلّی حق خـتـم انـبـیاست هر چند در مقـام نـبـوّت مـؤخّـر است از صبح دهر، جـلوۀ او جـلـوۀ نخست تا روز حشر گفتۀ او حرف آخر است بـاور کـنـید در شب مـیـلاد مصطـفی بت ها شعـارشـان همه الله اکـبر است باور کنید چون نفـس حـضرت مسیـح امشب نسیم مکّه همه روح پرور است پـیــشـانـی مـلائـکــه بـر خــاک آمـده بـاور کـنــیـد خــواجــۀ افــلاک آمــده آئـیـنـۀ جـمـال الــهـی جـمــال اوسـت بـام سـپـهـر پـلّـۀ تخـت جـلال اوسـت مـاه جـمـال سـرو قـدان خـاک آستـان همچون هلال، قامت گردون هلال اوست مهر سپـهـر در گـُل لـبخـند گـشته گـم زیـبائی بـهـشت زعکـس بـلال اوست دست پیمبران به سوی خانه اش دراز لب های خضر تشنۀ جام وصال اوست چون حُسن بی مثال خـداوند، بی مثال بُـرهـانـم آفـتـاب رخ بـی مـثال اوست خون جاری از دهان، گل لبخند بر دو لب خُـلـق عـظـیـم تا ابـدیّـت مـدال اوست گـفـتار صاحـبان خِـرد دونِ شـأن وی اوهـام انـبـیا هـمه محـو کـمـال اوست دسـت خــدا نـمــوده لـوای ورا بــلـنـد ملک وجود، مملکت بی زوال اوست لبخـنـد دوستی به روی دشمـنـان زدن حرف نخست سورۀ حسن خصال اوست اهل بـهـشت تـشنـه لب جـام کـوثـرنـد کوثر ببین که تشنۀ جام وصال اوست ایمان لطیفه‌ای است زگفت و شنود وی قرآن صحیفه‌ای که پر از خطّ و خال اوست هر شمع را شراره‌ای از شعـلۀ فـراق هر جمع را قیامتی از شور و حال اوست ذکر ملک هـمـیشه درود و سـلام وی چشم خـدا هماره به مـاه جـمال اوست بـاور کـنـید این هـمـه زیـبـائی وجـود تصویری از تصوّر نقش خیال اوست بــاور کـنـیـد عــزّت دنـیــا و آخــرت در سـایـۀ محـمّد و قـرآن و آل اوست باور کنید روز و شب و ماه و سال ما مشمول فیض روز و شب و ماه و سال اوست تا عـبـد ذات پـاک خـداونـد سـرمـدیـم در سـایــۀ مـحــمّــد و آل مـحــمّـدیــم ملک وجـود تحـت لـوای محـمّد است بحـرِ بقـا نـمـی زعـطـای محـمّد است توحـیـد زنـده از نـفـس روح بخش او قرآن کـتاب مـدح و ثـنـای محمّد است هر آیـه ای که وجه خـدا را نشان دهد آئــیــنـۀ تــمـام نــمـای مـحـمّـد اسـت گوشی که بشنود سخن وحی را کجاست؟ عـالم پر از صدای رسای محمّد است قرب خـدا، دعای ملائک، صفـای دل در خواندن حدیث کـسای محمّد است جان لاله بر کف آید و دل با چراغ نور در محفلی که حال و هوای محمّد است مـفـتاح رمـز وحـدت اسلام و مسلمین در دست های عقده گشای محمّد است "اِنَّ الرَّجل لَیَهجُر" جز کفر محض نیست این جـنگ با کـلام خـدای محمّد است شاگـرد ابـتـدایـی او کیست، جـبـرئیل مرهون درس روح فزای محمّد است نـور ولایـتـش هـمه جا مـوج می زند ظرف وجـود، جـام ولای محمّد است عـالـم اگر که حـاتـم طایی شوند، بـاز بر هر که بنگـرنـد گـدای محـمّد است تنها مزار و تربت پاکـش مدینه نیست ملک وجود صحن و سرای محمّد است حصن خدا، بهشت خدا، رحمت خداست هـر جـا که سایـه ز لـوای محمّد است عـالـم بـود بـه ظـلّ لـوای عـلـی ولـی حـتّی عـلـی به ظلّ لـوای محـمّد است باور کـنـید جـز مـدد جـبـرئـیل نیـست میثم" اگر مدیحـه سرای محـمّـد است گـر دست دل به دامـن احـمـد نمی‌زدم ایـنـگـونـه دم ز مـدح محـمّـد نمی‌زدم |